کد مطلب:36556 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:148

در كنار موجود محدود می تواند صدها موجود محدود دیگر قرار گیرد، اما وقتی موجودی را بدون حد و لایتناهی فرض كردید دیگر موجود دومی را در كنار او نمی توانید فرض نمایید. این مطلب یك قاعده ی فلسفی است:

[صفحه 75]

صرف الوجود الذی لا اتم منه كلما فرضت له ثانیا فاذا هو هو موجودی كه از او كاملتر وجود ندارد، هرگاه دومی را برای او فرض كنی خواهی دید كه این دومی همان اولی است.

یعنی اگر چیزی كاملترین بود، این دیگر دومی نمی تواند داشته باشد، البته به شرط اینكه واقعا كاملترین باشد.

بد نیست بدین نكته فرعی و ادبی در اینجا اشاره كنم كه نه تنها كاملترین موجود، نظیری ندارد بلكه هرگاه از چیزی با علامت صفت عالی یاد شود، فرض موجود دومی همانند او ممكن نیست. یكی از غلطهای رایج در روزنامه ها و كتابها این است كه می نویسند: این شعر از زیباترین اشعار، یا فلان شخص از بزرگترین علما و یا فلان حادثه از بی سابقه ترین حوادث است. در اینگونه موارد نباید برای آن شعر، آن فرد و آن حادثه همتایی باشد، در حالی كه چنین نیست. پس درست این است كه بگوییم: آن شعر زیبا، یا فلان شخص از علمای بزرگ و یا این حادثه كم نظیر است. وجود چنین اشتباهاتی در اذهان خلل ایجاد می كند، زیرا آدمی را به این گمان می اندازد كه ممكن است چند تا زیباترین و عالمترین و بی نظیرترین وجود داشته باشد. بگذریم از اینكه خود «بی نظیرترین» مفهوما غلط است چه رسد به اینكه بگوییم «یكی از بی نظیرترین»!! باری یكی از استدلالهای بسیار مهم در معارف اسلامی بر یگانگی خداوند، كاملترین بودن ذات اوست.

در قرآن نیز دلیل دیگری برای یگانگی خداوند آمده است:

لو كان فیهما الهه الا الله لفسدتا (انبیاء، 22)

اگر جز خدای یكتا خدای دیگری در زمین و آسمان بود، آندو از هم می پاشیدند.

یعنی این نظم و انسجام و استحكام در عالم، معلول یكتایی اوست.

[صفحه 76]

صفحه 75، 76.